Hayat bugün omuzlarımdan sıkıca kavrayarak derinlemesine sarsıp uyandırıyor beni. Aniden iki kolumun arasından oyuncağımı çekip alıyor. Ağlamak içimden gelmiyor, göz kapaklarımı aralamak istemiyorum.
Camdan dışarı baktığımda hiçbir şey seçilmiyor. Telefona uzanmak istiyorum kolum istifini bozmuyor bile. Biri yoldan geçerken kocaman bir kütleyi üzerime bırakıyor. Öylece duruyorum yatakta güneş kendini bir türlü gösteremiyor. Gözlerim sanki bana düşman gibi bu sefer de kapanmamak için ısrar ediyor, sanki biri var gücüyle asılıyor.
Geçmişe sığınmak istiyorum beni elinin tersiyle ittiriyor. Bugünün kapısını çalıyorum yüzüme kapatıyor. Geleceği denemekse artık içimden gelmiyor.
Tüm zamanlar
Ve ben
Ben ve tüm zamanlar
Boşlukta Asılı kalıyoruz.