Zifiri karanlıkta, kendini ritme bırakan vücutlara
Parçası olduğum(?), daha doğrusu olmamın şart koşulduğu bir düzende sıkışıp kalıyorum. Burası sadece düzenlerden, düzenlemelerden ve birkaç tip suretten ibaret koca görünen ufak bir gezegen. Ben bunları düşünürken, daha önce duymadığım bir ses kapıyı tıklatıyor, adımı söylüyor fısıltıyla. Çekinerek kapıyı aralıyorum, bir gölge yavaşça içeri süzülüyor, engel olamıyorum. Adımlarım usulca adımlarına karışıyor, arada yalpalıyor…
Zaman hem genişliyor,
Hem daralıyor
Mümkünmüş, öğreniyorum.
Bir an uykuya dalıyorum, daha önce hiç tatmadığım bir şekilde kendimi bırakıyorum. Uyandığımda ikimizin de parçası olduğumuzu bilmediğimiz ama hissettiğimiz gezegende yanyana buluyoruz kendimizi
Adımlar adımlara karışıyor,
Nefesler nefeslere..
Zaman denilen kavram duruyor ve biz kendimiz için kendi ellerimizle oluşturduğumuz dünyada bir oluyoruz.
Eylül de yaza dahil: https://open.spotify.com/playlist/0seJCY8h5buPmaPRtlJz5Z?si=799c944ed5924309