***

Parlaklığını kaybetmiş güneşin altında

Toplansa tüm ışıklar ederler mi ki fayda?

Sonbahar yavaş yavaş çıkıyor yatakların altından

Örtüyor nefesiyle her bir sokağı

Yollar tenha

Gökyüzünün gülümseyişi hüzne bırakıyor artık masada yerini

Zamanında birbirine karışan, kendine hayran bırakan renkler

Bozuldular yoklar artık etrafta

Havadaki sessizliğin içerisindeki serinlikte ürperir tüm bedenim

Solup gider sarmalanmayınca

Henüz yok akıp gidici ölümler

Fakat gülümsemelerin az olduğu yerlerde dokunur hayata her bir gidiş

Ağırlaşır göz kapakları denizin kenarında

Hissetme yeteneğine sahip olduğumuz her bir an da

süzülür gider böylelikle ufuktaki boşluğa

Sonsuzluğun getirdiği mirastır bu,

Sonsuzluğun göğe bıraktığı veda.